Kiedyś na topie były internetowe fora, dziś o wiele większe triumfy święcą fanpejdże i tematyczne grupy na Facebooku, gdzie niekiedy całe tysiące użytkowników udzielają się w interesujących ich tematach. Nie brakuje grup o macierzyństwie, gotowaniu, szydełkowaniu czy wszelkich innych aktywnościach i życiowych sprawach. Wszystko co tylko przyjdzie człowiekowi do głowy, włączając w to pasję do czytania książek. I jak to bywa w każdej tego typu grupie, niezależnie od formy, członkowie połączeni wspólnymi zainteresowaniami dzielą się na frakcje, dziwując wzajemnie jak można to, jak można tamto?! Wśród morza niekonstruktywnych przytyków, pole do dyskusji znajdzie się tam niezbyt często. A i ta zazwyczaj wydaje się być co najmniej czcza, bo jak przekonać nieprzekonanego?
Ja sama do jednej z takich grup należę, choć niespecjalnie się udzielam. Jestem najgorszym sortem użytkownika – cichym obserwatorem, który nie komentuje, nie dolewa oliwy do ognia, a potem smaruje quasi-felieton, w którym sugeruje, by niektórzy z zadniej części ciała wyjęli kij i posmarowali stosowną maścią, aby mniej bolało. Ciekawi moich wniosków?
Za polityczną niepoprawność i wszelkie inne grzechy szczerze żałuję i nadmieniam, że tekst ten nie ma na celu obrażania czyichkolwiek poglądów.
JAK MOŻNA W BIEDRONCE?!
Mleko, ser i mielonka w plastrach, rozmrażany w piecu chleb jak za dawnych czasów, pasztet, pomarańcze w promocji, płyn do mycia muszli klozetowej i Amarena, a wśród tego wszystkiego one – książki. Jak można?! Jak można książki w Biedronce?!
Przeciwników kupowania książek w popularnym dyskoncie jest równie wielu, co zwolenników, co rusz chwalących się zdjęciami książkowych stosów skompletowanych ze zdobyczy z biedronkowej oferty. Ci pierwsi sarkają, że to niegodne kupować książki na jednym paragonie z papierem toaletowym i mielonym na kotlety, drudzy euforycznie dzielą się informacjami o upolowanych bestsellerach. Są jeszcze w tej dyskusji interlokutorzy, dla których nie dość, że dyskont książki niegodny, to jeszcze zwracają uwagę, że nieszczęsna Biedronka raczej niewiele ma do zaoferowania: wydania kieszonkowe, KIESZONKOWE!, ohyda!; niskich lotów czytadła nikomu nieznanych autorów z podejrzanych wydawnictw i brak jakiejkolwiek literatury wysokiej – esejów, poważnej literatury faktu i publicystyki – co dyskwalifikuje sieć jako godnego uwagi źródła książek.
Ej, ludzie… Wy tak serio? Czy naprawdę ta sama książka jest lepsza, więcej warta, jeśli kupiłam ją w księgarni za cenę okładkową, niż w Biedrze za 30% mniej moich w znoju zarobionych pieniądzy? Czy to, że na paragonie oprócz książki miałam płyn do mycia naczyń i jogurt sprawi, że książka mniej mi się spodoba? I dalej – czy narzekanie, że sieć nie oferuje literatury kierowanej do wąskiego grona odbiorców jest w ogóle uzasadnione? Czy ktoś, kto marudzi, że w Biedronce nie ma żadnych poczytnych autorów z czołowych wydawnictw, w ogóle kiedykolwiek tam był?!
Jak dla mnie sam fakt, że książki w Biedronce są już stałym elementem oferty, jest godny podziwu. To oznacza, że działa – książki się sprzedają i sprowadzają do sklepów klientów, którzy może nawet nie kupią tej książki, ale prawdopodobnie kupią inne produkty. W kraju, w którym co rusz załamujemy ręce nad stanem czytelnictwa, Biedronka sprzedaje książki. I to w cenach znacznie bardziej akceptowalnych niż świątynia literatury – księgarnia.
Nie narzekałabym też na oferowane tytuły. Na stojakach z książkami zainteresowany czytelnik naprawdę znajdzie bestsellerowe powieści i poradniki, książki kucharskie i podróżnicze, fantastykę, kryminały i thrillery. Dziś kupując pałki z kurczaka rozważałam również zakup takich tytułów jak Król Twardocha i Wzgórze psów Żulczyka, w oczy rzuciła mi się nowa książka Pauli Hawkings oraz Charlotte Link i Harlana Cobena. Pełnowymiarowe wydania, wybrane również w twardej oprawie, dokładnie takie same jak w Empiku. Tylko taniej. I do Empiku nie trzeba jechać ani do galerii handlowej. In your face…
JAK MOŻNA EBOOKA?!
O tym, co moim zdaniem robi się z książkami już ongiś pisałam i swoje zdanie podtrzymuję. Jednak niekończące się spory o wyższości książki papierowej nad elektroniczną nie przestają spędzać snu z powiek zatwardziałych czytelników.
Powiem tylko tyle i aż tyle: książki się czyta. A zatem kij wyciągamy i namaszczamy stosowną maścią właściwą część ciała.
JAK MOŻNA GREYA?!
Niekończąca się dyskusja chyba najbardziej dzieląca czytelników w ogóle. Dyskusja w której samo czytanie przestaje być ważne i wartościowe, bo kto czyta Greya w ogóle nie zasługuje na miano prawdziwego czytelnika. Prawdziwy czytelnik nie zniża się do zachwytu nad literaturą popularną, a Greya i Zmierzch przeczytał wyłącznie, o ile w ogóle, aby się znudzić, zniesmaczyć, zgorszyć, załamać i utwierdzić w przekonaniu, że to chłam, dziadostwo, syf, kiła i mogiła.
A ja przeczytałam i Greya, i Zmierzch, i jeszcze parę innych złych książek w życiu i świetnie się przy tym bawiłam. Nie mam żadnego problemu w trzymaniu Pięćdziesięciu twarzy Greya na tym samym regale, co moją kolekcję książek wybitnych i uhonorowanych najważniejszymi nagrodami powieściopisarzy. Deal with it.
EJ, WARTO?
Ej ludziska, dzisiaj kupiłem „Dwie wieże”, warto?
Po cholerę pytasz, skoro już kupiłeś? To po pierwsze. Po drugie, czy naprawdę opinia zgrai przypadkowych ludzi jest tu wiążąca i cokolwiek ci da? Spośród stu komentujących, połowa powie, że świetna, druga połowa przyzna, że słaba. Zalajkujesz i tak te odpowiedzi, które pochwalą twój wybór. Może nawet przy okazji swoim postem wywołasz wojenkę między wyznawcami Tolkiena, którzy wyleją ci na głowę wiadro pomyj, bo najpierw powinieneś przeczytać Drużynę pierścienia, ty niedouczony ignorancie (whatever…), a hejterami, dla których Frodo i Sam to frajerzy, a elfowie z Rivendell to irytujące i zarozumiałe bufony. WHATEVER! Nie dowiesz się, jeśli nie przeczytasz.
I to by było na tyle, jeśli chodzi o gorzkie żale i uwieranie tego i owego. Na koniec powiem tylko: czytajcie książki, ludzie. Książki są fajne.
Nocny stalker, Robert Bryndza
Margo, Tarryn Fisher
Dziennik kasztelana, Evžen Boček
Młyn do mumii, Petr Stančík
W otchłaniach MegaNetu niewiele jest w stanie naprawdę przyciągnąć uwagę szybko nudzących się widzów – film maksymalne trzy do pięciu minut – dłuższe i tak nie zostaną obejrzane do końca. Im bardziej szokujący, tym lepiej. W grę wchodzą emocje, to one nabijają liczniki wyświetleń, a te z kolei gwarantują zainteresowanie reklamodawców i strumień euro wpływający na konto iwenciarza. Wokół wszyscy wlepiają wzrok w niewidoczne displeje, jednak nawet na chwilowe zainteresowanie trzeba sobie zapracować. Albo mieć szczęście. A najlepiej obu tych czynników po trochu.
My, kobiety, żyjemy w dobrych czasach. Może nie jest jeszcze idealnie w kwestiach związanych z równouprawnieniem i podziałem ról społecznych, ale nie zmienia to faktu, że społeczeństwo przebyło długą drogę w relatywnie krótkim czasie. Dziś każda z nas może być kim zechce bez narażania się na społeczny ostracyzm, a świat generalnie nie ma przed nami ograniczeń. Chociaż dziś wydaje się to zgoła nieprawdopodobne, to przecież nie zawsze tak było. Nie minęło znów tak wiele czasu – zaledwie sto lat temu Polki otrzymały prawo wyborcze. Polska była jednym z pierwszych krajów, które takie prawo wprowadziły. A to był dopiero początek trudnych przemian, jakie czekały społeczeństwo.
Zima to dobry czas na czytanie kryminalnych serii, których akcja toczy się gdzieś daleko na północy, w Skandynawii. Długie wieczory sprzyjają lekturze, a kilkutomowe sagi wciągają równie skutecznie, co dobry serial. W tym roku postawiłam na Szwecję i niewielkie, niespełna sześciotysięczne Hagfors, w którym zamieszanie zrobiła Ninni Schulman w serii kryminalnej z dziennikarką Magdaleną Hansson w roli głównej. Tym samym Dziewczyna ze śniegiem we włosach uzupełniła także moją kolekcję książkek z dziewczyną w tytule.
Kilka dni temu przeżyłam nie lada niespodziankę. Zupełnie nieplanowanie zaczęłam czytelniczy rok 2017 od lektury – jak się okazało dopiero niedawno – książki Remigiusza Mroza. Tym, którzy śledzą nowinki z rodzimej sceny literackiej wiadomość ta zapewne jest już znana – tak, drodzy moi, tajemniczy Farer polskiego pochodzenia, Ove Løgmansbø, który postanowił rzekomo zadebiutować w Polsce z uwagi na raczej niewielki rynek wydawniczy Wysp Owczych, to nikt inny jak nasz bestsellerowy Remigiusz Mróz.
Święta i po świętach. O ile pierwsza część trwa zadziwiająco krótko, o tyle ta druga wlecze się niemiłosiernie, niewspółmiernie długa w stosunku do swojej poprzedniczki. Ledwie człowiek zdąży się przyzwyczaić, a już w zasadzie jest po wszystkim. Na ubiegłoroczne święta przeczytałam kilka świątecznych książek, wśród których znalazł się także tom opowiadań Księgarenka przy ulicy Wiśniowej, w którym kilkoro polskich poczytnych pisarek i pisarzy zmierzyło się z krótką formą.
Polskie czytelnictwo kryminałem stoi. Lubimy tych wszystkich popapranych policjantów, detektywów walczących ze swoimi demonami, perfekcyjnych i drobiazgowych techników kryminalistycznych z ich dziwactwami. Wszytko jest czasem takie do bólu schematyczne i przewidywalne, ale w ogóle nam, czytelnikom kryminałów, to nie przeszkadza. Oby tylko książka była wciągająca, zbrodnia krwawa, morderca nieuchwytny, a motywy możliwie mroczne i niepokojące.
Niewielka wioska położona w malowniczym otoczeniu lasów i jezior, miejsce jak wiele innych w Polsce, spokojne i ciche. Ludzie żyją tu zgodnie z rytmem zmian pór roku, odwiecznym cyklem natury, przeżywają troski i radości, jak inni im podobni w dziesiątkach innych podobnych miejsc. Nie dzieje się tu nic nadzwyczajnego, ot, od czasu do czasu sąsiedzki spór, rodzinna kłótnia, miejscowy pijaczek znów zasypia w rowie, a w najbliższej okolicy zbiorowe samobójstwo popełnia przywódca sekty wraz ze wszystkimi swoimi wyznawcami. Witajcie w Lipowie.
Przez wiele lat byłam na bakier w fantastyką, zwłaszcza polską. Nie znałam w zasadzie nikogo, poza Sapkowskim. Przeczytałam sagę o Wiedźminie kilkanaście lat temu i od tamtej pory nic – na całą resztę polskich pisarzy fantastycznych zamknęłam oczy. Skupiałam się na innych gatunkach, innych autorach.
Nowy Jork, zbliżające się wielkimi krokami święta Bożego Narodzenia i czerwony notatnik zostawiony między książkami w księgarni Strand. A w notatniku dla szczęśliwego znalazcy zadanie do wykonania. Jeśli chce poznać jego właścicielkę musi podjąć tę niecodzienną grę.
Przychodzi taki czas w roku, kiedy serca dopominają się o wszystko, co ciepłe, czułe, pachnące pierniczkami i pomarańczami. Ogląda się Love, actually i Listy do M., słucha znienawidzonego Last Christmas w radiu, a w mieszkaniu wiesza setki lampek, by swoim migotliwym światłem rozjaśniały mroki najdłuższych nocy w roku.
W poszukiwaniu lekkiej lektury i dla odpoczynku od thrillerów i kryminałów, sięgnęłam ostatnio po Biurwę autorstwa Sylwii Kubryńskiej. Sama nie wiem czego spodziewałam się po tej książce. Może czegoś skrzącego się czarnym humorem, nieprzesadnie zobowiązującego. Z pewnością jednak nie tego, co otrzymałam.
Zachęcona ogromem pozytywnych opinii sięgnęłam niedawno po książkę Pół króla, pierwszy tom trylogii Morze Drzazg, autorstwa Joe’ego Abercrombie. Powieść polecana przez samego George’a R. R. Martina z recenzjami, obiecującymi pełną wrażeń i przygód lekturę – liczyłam na prawdziwą perełkę. 
Dwie jedenastolatki, Jade i Bel, zostają oskarżone o zamordowanie czteroletniej Chloe. Dziewczyny nie przyjaźniły się, nawet się wcześniej nie znały. Ich przypadkowa znajomość zmienia jednak ich życie na zawsze. Wynaturzone, złe dziewczyny, które trafiły przed laty do poprawczaków, są dziś dorosłymi kobietami. System pozwolił im na zmianę tożsamości i rozpoczęcie życia od nowa. Ich zwolnienie ma między innymi jeden warunek – nigdy nie wolno im się ze sobą kontaktować.
Moje pierwsze spotkanie z Katarzyną Puzyńską uważam za średnio udane. 
Są książki, które wzruszają i sprawiają, że po policzkach toczą się nam krokodyle łzy. Są też takie, które wprawiają nas w stan zadumy i refleksji. Od innych policzki pałają rumieńcem z emocji, serce bije jakby szybciej. Jeszcze inne przerażają, wywołują gęsią skórkę, z zapartym tchem przewracamy strony, a ciekawość walczy w nas z niepokojem. Są też książki, które są nudne; ciągną się jak flaki z olejem, aż oko się samo zamyka przy lekturze.
Bywają takie książki, które są niezwykle poruszające, mimo że nie stanowią wielkiej uczty literackiej. Traktują o tematach ważnych i nieprzyjemnych, ukazują zjawiska i zagadnienia, którym nie poświęca się wystarczająco dużo uwagi, niepopularnych, stanowiących tabu. Otwierają czytelnikowi oczy na sprawy, jakimi nikt z nas nie chce się zajmować i ich rozważać. 
Remigiusz Mróz to nie lada fenomen na rodzimym rynku wydawniczym. Powiedziałabym, że ten człowiek to żywa maszyna do pisania, jego książki ukazują się w zastraszającym tempie kilku premier rocznie. Mam z nim nie lada problem, ponieważ wszędzie go pełno, czekam aż pewnego dnia wyskoczy z mojej lodówki. Mróz jest bajecznie dobrze wypromowany i pewnie nie jeden pisarz sam marzyłby o takim sukcesie. Z drugiej strony jednak po 
Z każdym rokiem co raz bardziej i bardziej oddalam się od możliwości zaliczania się do kategorii młodzież, lubię jednak od czasu do czasu sięgnąć po książkę, którą zaczytują się nastoletnie mole książkowe. Książki z kategorii young adult* nierzadko biją rekordy popularności – niektóre z nich to prawdziwe fenomeny. I chociaż często opierają się na wtórnych szablonach i schematach, to można znaleźć wśród nich naprawdę niezłe lektury. 
Zazwyczaj dość ostrożnie podchodzę do wielkich światowych bestsellerów. Staram się nie mieć zbyt wysokich oczekiwań. Lepiej się mile zaskoczyć lekturą, która przechodzi nasze oczekiwania, niż niemile rozczarować, kiedy zamiast obiecanych fajerwerków dostajemy patyczek zimnego ognia – ładny, ale po kilkudziesięciu sekundach nie pozostaje po nim nawet wspomnienie. Szczególnie ostrożna jestem z kolei w przypadku literatury kobiecej, która niestety zbyt często nie trafia w moją estetykę.
Dawno już nie sięgałam po żaden zbiór opowiadań. Nie mogę powiedzieć, że nie lubię tej krótkiej formy, jednak z pewnych przyczyn wolę powieści. Na Księgę jesiennych demonów zdecydowałam raczej ze względu na jej autora (którego moja czytelnicza dusza pokochała za Pana Lodowego Ogrodu), niż na zamiłowanie do opowiadań. No i może ze względu na pogodę za oknem.
Duszno. Spiekota. Kurz osiadający na lepkiej od potu skórze. Miasto. Relikt. Powietrze falujące od upału nad rozgrzanym asfaltem pustych ulic, na wpół wymarłe kamienice pełne nadgniłych mieszkań. Mroczne i wilgotne korytarze starych kopalń oraz zbrodnie popełniane w tajemniczej kolejności. Taką atmosferę serwuje młody polski pisarz Hubert Hender w swojej książce Kolejność.
Kilka lat temu na księgarnianej półce ujrzałam Lód Jacka Dukaja. Księga zachwyciła mnie tak pięknym wydaniem, jak i monumentalną objętością. Nie zdecydowałam się jednak wtedy na nabycie i poznanie tego dzieła. Zostawiłam je na miejscu z myślą o przyszłości. Po latach postanowiłam wrócić do prozy Dukaja, sięgając jednak po książkę zdecydowanie mniejszą objętościowo. Tak oto poznałam Córkę łupieżcy.
Przeczytałam książkę 