Tytuł książki Mary Chamberlain, Krawcowa z Dachau, był dla mnie obietnicą kolejnej poruszającej powieści osadzonej w realiach pogrążonej w wojnie Europy. Nie unikam książek o tej tematyce, odczuwam do nich swoisty pociąg, czytając pogłębiam świadomość i pamięć o minionych tragediach. Nie oczekuję tym samym przyjemnej lektury, spodziewam się najgorszego, bo przecież wiem czym były obozy koncentracyjne, komory gazowe i eksterminacja Żydów. Oczekuję literatury frapującej, chwilami trudnej, a nawet wyzwalającej ból duszy. Czuję, że tak właśnie trzeba.
Każda książka, powieść, fikcja literacka, która nie pozwala tym tematom być spychanym gdzieś w zakamarki cywilizacyjnej pamięci, jest w moim odczuciu wartościową pozycją. Tym chętniej zdecydowałam się przeczytać Krawcową z Dachau, nawet jeśli miałaby to być wtórnie wzruszająca opowieść o okrutnych, wojennych realiach. Jednak powieść Mary Chamberlain jest zaskakująca, ponieważ to nie o tytułowe Dachau chodzi.
Uwaga! Dalsza część wpisu może zdradzać fabułę powieści.
Poddawani presji społecznych norm i oczekiwań, próbujący odnaleźć własną tożsamość i właściwy sposób postępowania w obliczu nieprzewidzianych zrządzeń losu, uwikłani w zdarzenia, o które nie prosili, ni to w snach, ni koszmarach – bohaterowie Jodi Picoult mają twardy orzech do zgryzienia, bo w tej historii, tak jak w życiu nic nie jest tylko czarne lub białe.
Przeczytałam książkę 