Pokój, a w nim Łóżko, Dywan, Umywalka, Sedes, Wanna, ulubiona Łyżka Roztopka. Telewizor, który ukazuje rzeczy nie z tego świata, Okno w dachu. Pokój, a za jego ścianami wszechświat – nierzeczywisty i straszny. Na tych kilku metrach kwadratowych rzeczywistości Emma Donoghue umieściła małego Jacka i jego Mamę, a potem zamknęła szczelnie drzwi. Dla Mamy Pokój to cela. Dla chłopca jedyny świat, jakiego jest świadom.
Emma Donoghue w Pokoju oddaje do dyspozycji czytelnikom historię niezwykle poruszającą, bulwersującą, inspirowaną głośnymi sprawami, które od czasu do czasu wychodzą na światło dzienne w naszym dziwnym, pokręconym świecie. Kto z nas nie słyszał o Nataschy Kampusch, która 8 lat spędziła w rękach porywacza, czy o głośnej sprawie Josefa Fritzla, który przez ćwierć wieku więził i gwałcił swoją córkę, z którą spłodził kilkoro dzieci? Te historie budzą grozę, jednak czy ktokolwiek z was zastanawiał się dłużej, co dzieje się z takimi więźniami po uwolnieniu?
Uwaga! Dalsza część wpisu może zdradzać fabułę powieści.
Przeczytałam książkę 