Zachęcona ogromem pozytywnych opinii sięgnęłam niedawno po książkę Pół króla, pierwszy tom trylogii Morze Drzazg, autorstwa Joe’ego Abercrombie. Powieść polecana przez samego George’a R. R. Martina z recenzjami, obiecującymi pełną wrażeń i przygód lekturę – liczyłam na prawdziwą perełkę.
Mam jednak poważne wątpliwości skąd się wzięły te wszystkie ochy i achy. Książka tego brytyjskiego pisarza co najmniej mnie rozczarowała. Jej ułomność recenzenci często zrzucają na fakt, że jest to powieść z nurtu young adult, skierowana dla młodzieży. To jednak w moim odczuciu żadne usprawiedliwienie, a wręcz ujma dla młodych czytelników, którzy zdecydowanie zasługują na lepszą literaturę.
Uwaga! Dalsza część wpisu może zdradzać znaczne elementy fabuły powieści.
Wyobraź sobie, że musisz na zawsze opuścić świat, w którym żyjesz. Znane krajobrazy, przyjaciół, wszystko co znasz musisz zostawić za sobą, bo przeznaczenie mówi, że znalazłeś się w nieodpowiednim miejscu, że nie należysz do jedynego miejsca, które kiedykolwiek było ci bliskie. Tam, za kamiennym kręgiem Kruczych Pierścieni, czeka na ciebie prawdziwy dom. Tam są tacy, jak ty, Dzieci Odyna, bezogoniaści, twoja prawdziwa rodzina. Świat ludzi. Świat zgnilizny.
Oto Ym. Świat tętniący Evną, pradawną witalnością, która przepełnia go i utrzymuje przy życiu. Zamieszkujący Ym ætlingowie od tysiąca lat czczą Widzącego, boga, który uratował ich lud z okrutnej wojny, i przemieniwszy się w kruka strzeże ich i obdarza swoją mądrością. Jego wolę wypełnia Rada – przedstawiciele dwunastu starożytnych rodów, wywodzących się od najmężniejszych wojowników, którzy zapoczątkowali w Ym nową erę.
Przeczytałam książkę 